Een kilo snoep

"Sinte Maarteeennn, Sinte Maarteennn, koeien hebben staarten, meisjes rokjes aan, Martine aan!"
We hebben flink geoefend. Suze ook, al bleef het bij haar wat steken bij: "Maarte, Maarte, Maarte!".

Nog even één keer oefenen en dan gaan we op pad. Ik ga mee, oma mee, tante mee. We lopen samen met de kinderen van de straat. Finn vindt het nog wel spannend, die houdt niet alleen mijn hand vast maar knijpt er ook stevig in (blauwe vingers, zo hard). Want we zitten in een nieuwe fase; donker is eng, maar hij is niet bang (sure).

Nog voor Suze bij de eerste deur is, stapt ze op haar lampion en scheurt hij doormidden. Goed begin. Dus met alleen een stokje en een armoedig bungelend lampje sluit Suze achteraan. Zingen doet ze niet, lief lachen wel. Ze heeft al snel door dat ze met lief lachen ook haar snoepjes wel krijgt. Ze is de jongste, dus automatisch de langzaamste van de groep. Ze begint dan ook elke keer achter aan in de rij. Maar met wat geschuifel, een elleboog hier en een klein duwtje daar, staat ze toch elke keer vooraan wanneer het liedje afgelopen is. Daarnaast verdwijnt elk snoepje zonder papiertje snel in haar mond. Slim kind. Dat snoepen heeft ze niet van een vreemde.

Finn zingt goed mee, helemaal trots dat hij het liedje goed kent. Maar dan bedenkt de rest van de kinderen dat ze een ander liedje gaan zingen. Ik zie zijn hoofd, zijn verwarring. Er verschijnt een klein prul lipje. Om erger te voorkomen fluister ik in zijn oor: "doe maar gewoon lief lachen, en als ze straks weer Sint Maarten zingen, zing je weer mee" en ik fluister er achter aan: "je krijgt echt nog steeds wel snoepjes". En daar is zijn glimlach weer. Ook hij heeft het helemaal door. Stralende kopjes.

Ondertussen houden de moeders gepaste afstand en wordt er door elke moeder gevraagd: "heb je wel dankjewel gezegd?" En natuurlijk zeggen alle kinderen braaf: "jahaa mam!".

Eenmaal thuis worden de rugzakken omgekeerd en de buit goed bekeken. Zo veel lekkers, ze kwijlen nog net niet. Er mag nog een snoepje gegeten worden en dan naar bed. Finn checkt voor het slapen nog even wat: "Mam, niet mijn snoep opeten als ik slaap hè!". Hij zegt het met een zeer serieus gezicht. Ik beloof dus plechtig dat ik niets op eet van zijn snoep. Suze heb ik niets beloofd. Scheelt weer.

Sint Maarten lopen doen we eigenlijk maar met één doel: een kilo snoep. Oh nee, rustig, ik bedoel natuurlijk voor de blije hoofdjes van de kinderen. Ik pak nu even een stukje nougat, want dat lust Suze toch niet. Denk ik.