Al weken zitten Finn en Suze elkaar in de nek te hijgen. Wanneer Finn een toren bouwt van Lego en mij het trots wil laten zien, heeft Suze hem al omgegooid voordat ik er een blik op kan werpen. Wanneer Suze verteld in volle overtuiging, dat ze drie jaar is, zegt Finn:" Nee hoor, jij bent 2." Uiteraard wetende de dat Suze zich op dat moment ontpopt tot ware heavy metal koningin (schreeuwen, alles).
Finn heeft deze week ook al een aantal keren kenbaar gemaakt dat hij, hou je vast, allergisch is voor huilende kinderen. En daar bedoeld hij voornamelijk Suze mee. Nou Finn, ik ook. En blijkbaar ben ik ook redelijk allergisch voor ruziënde kinderen.
Vandaag, zondag, gingen we naar één van de leuke krijspaleisen. Super leuk. Wij koffie drinken, kinderen spelen. Liefst niet met elkaar.
Maar, op een bepaald moment besluiten ze toch samen van de grote glijbaan te gaan. Suze durft niet, dus Finn werpt zich op als grote broer, en trotseert samen met Suze de glijbaan. Mijn man en ik kijken vrolijk toe en besluiten er vlakbij te gaan zitten, zodat we ze in de gaten kunnen houden.
Na drie keer samen glijden, horen we Suze boven huilen. Ze wordt geduwd van de glijbaan, althans dat probeert een jongen, die zeker een kop groter is dan Suze. Nog geen seconde later horen we een luid gebrul: "DAT IS MIJN ZUSJE!!" Maar echt, dit kwam uit zijn tenen. Beiden komen ze met supersonische snelheden naar beneden. Finn zijn hart bonst als een malle, en Suze is in tranen. Finn doet zijn verhaal: "Ik heb heel hard geschreeuwd mama, maar die jongen deed Suze pijn". Mijn man en ik kijken elkaar trots aan en geven ze beiden een knuffel. Ik geef Finn een dikke high-five en vertel hem hoe trots ik ben op hem. Zijn zusje beschermen, wie had dat gedacht.
En dat jongetje? Toen hij zag dat wij beneden zaten durfde hij niet meer uit de glijbaan te komen. Uiteraard zijn mijn man en ik daar extra lang blijven zitten. Zo zijn wij.
