Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en bedenk ik waarom het dit keer echt niet lukte.
Ik ben altijd een 'streber' geweest. Dit gaat bij mij samen met angst om te falen. Zo heb ik acht keer mijn 'recht' examen afgelegd omdat ik keer op keer een black out kreeg. Ik studeerde me suf, ik kon het boek dromen. De negende keer haalde ik een 8.7. Ik kon het dus heus wel.
Ik heb jaren deze frustraties niet echt meer gehad. Ik kom er nu achter dat ze eigenlijk nooit weg zijn geweest maar dat ik ze heb vermeden. Wanneer je immers geen examen doet, heb je hierover ook geen faalangst. Wanneer je niets nieuws leert, kan je ook niet bang zijn het niet te kunnen. Nu zeg ik niet dat ik nooit wat leer, maar een echte toetsing zit er niet bij.
Terug naar de pianoles: ik loop dus vast. Ik heb veel geoefend maar het komt er gewoonweg niet uit in de les. De frustratie druipt van mijn hoofd. Ik voel mijn wangen rood worden en in mijn hoofd wordt het een war boel.
Gedachten als: wat denkt hij van mij, ziet hij wel dat ik mijn best doe en ik heb echt geoefend. Hij denkt vast dat ik het niet kan of wil en waarom lukt het hier niet maar thuis wel. En ga zo maar door.
Ik probeer rustig te blijven met hier een daar een stom grapje, maar het liefst pak ik mijn spullen en ga thuis lekker verder oefenen. In mijn veilige bubbel waar niemand op mijn vingers kijkt.
Eenmaal thuis uit ik mijn frustratie tegen mijn man. En hij zegt: je weet zelf dat je oefent, dus wat maakt het uit wat een ander denkt? True, daar heeft hij een punt. Soms zijn die mannen toch handig voor wat perspectief hè?
Maar hoe laat je iets los, wat zo verweven is geraakt in je karakter. Daar heb ik dus geen antwoord op. Wat ik wel weet, ik ga niet opgeven.
Oh, en tips om hier mee om te gaan zijn welkom. Immers heb ik elke twee weken pianoles en zal dit niet de laatste keer zijn dat het niet lukt ;).
Mijn perfect is stuk, maar dat is oké!
No comments:
Post a Comment