'Het avontuur dat Gent heet'

Terwijl ik dit typ, zit ik in de trein terug naar huis vanaf Gent. En dat is best gek. Miriam (bestie) en ik zijn namelijk met de auto vertokken. Het zou mijn eerste weekend weg worden, zonder kinderen, en met een vriendin. Man, man, man, wat was ik hier zenuwachtig voor. Maar ik ging het doen, want ik wil de wereld zien. En blijkbaar lukt dat niet alleen maar vanaf de bank. Ook niet wanneer '3 op reis' aan staat.

Dus hup, met de auto naar Gent.  Ging eigenlijk best goed. Althans, totdat, vlak voor Gent, in de file, de auto een schrapend geluid ging maken. Direct, maar dan ook direct schoot ik in de paniek modus. Nee! Alles waar ik bang voor was gebeurt nu. We staan langs de snelweg, moederziel alleen en komen nooit meer thuis. Voor altijd moet ik hier blijven en zie de kinderen nooit meer. Oké, is niet zo, maar in een paniekaanval kan ik blijkbaar niet zo helder nadenken. Miriam was gelukkig de rust zelve. Zet de auto aan de kant en vertelt mij dat ze lid is van de ANWB. Een sprankje hoop.

Terwijl ik in de foetushouding langs de snelweg ging liggen, heeft Miriam een vriendelijke man aan de lijn. Probleem is echter dat we niet goed konden vertellen waar we waren (met 'we' bedoel ik Miriam, want ik was nog niet aanspreekbaar) . Blijkbaar hebben de Belgen drie namen voor 1 weg. Logisch.

Maar een uur later, en heel veel getoeter van super leuke mannen (not) komt daar onze verlosser (ohja, en twee appetijtelijk politie agenten die checkten of er hulp aankwam). De man die onze auto gaat maken. Hij kijkt onder de motorkap, doet de motor aan en zet hem snel weer uit. "Ja, die is stuk. Motor is kapot". Ik kijk hem schaapachtig aan. "Echt?" "Ja, echt".
*tweede paniekaanval*
Deze lieve man heeft ons naar Sint-Niklaas gebracht. Een gehucht met een garage. Daar zijn we super lief geholpen (want eigenlijk zouden ze gaan sluiten, maar blonde dames kan je niet in de kou laten staan toch?)

Alles werd geregeld, we moesten alleen voor zondag zelf vervoer regelen voor de terug weg. Vandaar dus de trein. Die nu al een half uur vertraging heeft.

We moesten nog een half uur lopen, met onze (veel te zwaar beladen tassen) naar het station. Daar konden we opstappen naar Gent. Maar hoe lief, er stopte een mevrouw. Ze vroeg of we een lift wilden naar het station. Ik kon haar wel omhelzen, maar heb mij wijselijk ingehouden. Maar we hadden een lift! Wat zijn de Belgen toch schatten.

Het weekend was een succes. Maar de vrijdag vergeten we even oké?  En dat er een nieuwe auto moet komen ook. Deze moeke heeft een stukje van de wereld gezien, en dat was het doel (naast plezier maken). En dat is gelukt.

'Grijstinten'

Mijn man en ik hebben levendige kinderen. Kinderen die proberen of je een jo-jo kan koppen (nee), proberen om vanaf de bank te kunnen vliegen (ook niet) of vanaf de derde trede naar beneden te springen (nope, lukte ook niet). Zulke kinderen dus.
Logisch is het dan ook, dat er in ons huis regelmatig ongelukjes gebeuren. Zo heeft Finn een keer de buurjongen gekopt met zijn twee voortanden. Een scheve tand en een tandarts afspraak verder is daar nu gelukkig nu nog weinig van te zien.

Vanmorgen werden, voordat we naar school gingen, nog even de tanden gepoetst. Ik kijk dan altijd even bij Finn, of zijn tand misschien verkleurt. Want dat had de tandarts een jaar geleden gezegd. Dat de verkleuring zelfs nog een jaar later kan optreden. Stiekem ben ik daar wel een beetje bang voor. Want hoe zonde is dat? Een grijze tand tussen zijn mooie gebit. Gelukkig geen grijstinten te bekennen bij het gebit van Finn.

Bij het poetsen van Suze haar tanden schoten mijn ogen ineens naar haar voortanden. Wat is dit nou?! Zie ik nu verkleuring in haar tand? Ik poets haar tanden extra goed, er gaat nog net geen schuurpapier overheen. Maar die tand wordt niet wit. Hij blijft grijs. En dan zie ik ook nog eens dat haar tandvlees  er niet goed uit ziet. Ik gooi foto's in onze 'maffe mama's' app-groep. Vragen als; "Is dit normaal?" "Moet ik naar de tandarts?" En mijn emotie over grijze tanden gooi ik ook nog even in de app.

Maar nog voor ik antwoord heb gekregen heb ik de tandarts al aan de lijn. En gelukkig heb ik een tandarts die overbezorgde moeders begrijpt. Ik mag over een uurtje langskomen. Eenmaal daar aangekomen is Suze super stoer en laat haar "coole tand" zien. "Ja, die is dood". Die tand dan hè.

Zo! Die komt even hard aan. Ik denk aan de schoolfoto's die nog komen gaan, haar schattige hoofdje, met vanaf nu dus een grijze tand. Hoe dit gebeurd is weet niemand. Maar de tandarts weet wel te vertellen dat dit is gebeurd door een dreun op het gebit. Bij mijn vertwijfelde gezicht zegt hij: "het kan ook best in haar slaap zijn gebeurd". Bijzonder.

Ergens erg oppervlakkig, en ik merk ook dat ik het niet erg mag vinden van mijzelf. En toch vraag ik de tandarts: "Is er ook wat aan te doen, want ik vind het stiekem best wel erg". De tandarts kent mijn 'soort' en stelt mij gerust. Wanneer het erger wordt zijn er mogelijkheden om het witter te maken. Ik haal diep adem en zeg: "Oke, dat stelt wel gerust". Ik kreeg een glimlach met een vleugje begrip.

Op de weg naar de opvang is Suze blij en aan het zingen: "Ik heb een tand, stoere tand, la, la, la, laaaa". Ik moet lachen. Mijn dochter heeft inderdaad een super stoere, grijze tand. En grijze tanden zijn toevallig vet cool.