'Het avontuur dat Gent heet'

Terwijl ik dit typ, zit ik in de trein terug naar huis vanaf Gent. En dat is best gek. Miriam (bestie) en ik zijn namelijk met de auto vertokken. Het zou mijn eerste weekend weg worden, zonder kinderen, en met een vriendin. Man, man, man, wat was ik hier zenuwachtig voor. Maar ik ging het doen, want ik wil de wereld zien. En blijkbaar lukt dat niet alleen maar vanaf de bank. Ook niet wanneer '3 op reis' aan staat.

Dus hup, met de auto naar Gent.  Ging eigenlijk best goed. Althans, totdat, vlak voor Gent, in de file, de auto een schrapend geluid ging maken. Direct, maar dan ook direct schoot ik in de paniek modus. Nee! Alles waar ik bang voor was gebeurt nu. We staan langs de snelweg, moederziel alleen en komen nooit meer thuis. Voor altijd moet ik hier blijven en zie de kinderen nooit meer. Oké, is niet zo, maar in een paniekaanval kan ik blijkbaar niet zo helder nadenken. Miriam was gelukkig de rust zelve. Zet de auto aan de kant en vertelt mij dat ze lid is van de ANWB. Een sprankje hoop.

Terwijl ik in de foetushouding langs de snelweg ging liggen, heeft Miriam een vriendelijke man aan de lijn. Probleem is echter dat we niet goed konden vertellen waar we waren (met 'we' bedoel ik Miriam, want ik was nog niet aanspreekbaar) . Blijkbaar hebben de Belgen drie namen voor 1 weg. Logisch.

Maar een uur later, en heel veel getoeter van super leuke mannen (not) komt daar onze verlosser (ohja, en twee appetijtelijk politie agenten die checkten of er hulp aankwam). De man die onze auto gaat maken. Hij kijkt onder de motorkap, doet de motor aan en zet hem snel weer uit. "Ja, die is stuk. Motor is kapot". Ik kijk hem schaapachtig aan. "Echt?" "Ja, echt".
*tweede paniekaanval*
Deze lieve man heeft ons naar Sint-Niklaas gebracht. Een gehucht met een garage. Daar zijn we super lief geholpen (want eigenlijk zouden ze gaan sluiten, maar blonde dames kan je niet in de kou laten staan toch?)

Alles werd geregeld, we moesten alleen voor zondag zelf vervoer regelen voor de terug weg. Vandaar dus de trein. Die nu al een half uur vertraging heeft.

We moesten nog een half uur lopen, met onze (veel te zwaar beladen tassen) naar het station. Daar konden we opstappen naar Gent. Maar hoe lief, er stopte een mevrouw. Ze vroeg of we een lift wilden naar het station. Ik kon haar wel omhelzen, maar heb mij wijselijk ingehouden. Maar we hadden een lift! Wat zijn de Belgen toch schatten.

Het weekend was een succes. Maar de vrijdag vergeten we even oké?  En dat er een nieuwe auto moet komen ook. Deze moeke heeft een stukje van de wereld gezien, en dat was het doel (naast plezier maken). En dat is gelukt.