Eenzaam

Mijn oma is een lieve, zorgzame vrouw. Vroeger logeerde ik daar maar al te graag. Het was altijd een groot feest (behalve tijdens het journaal, dan moesten we stil zijn). Ze noemt een pyjama, een piemelejama. En als kinderen vonden we dit natuurlijk hilarisch (oké, nu nog steeds). Oma had en heeft nog steeds altijd pepermuntjes in haar jaszak. Als ik haar zie voorziet ze me daardoor van een frisse adem. Zie je wat ik bedoel met zorgzaam? Van een frisse adem wordt iedereen blij.

Geleidelijk is er een verandering gekomen in hoe ik altijd mijn oma heb gekend. Mijn oma heeft namelijk net de diagnose 'Alzheimer' gekregen. Vrijwel iedereen weet wat dit is, maar of ze ook echt snappen wat dit inhoud? Ik denk dat je dat alleen echt begrijpt wanneer je het van dichtbij mee maakt.

Ik zat, niet zo heel lang geleden, met haar op het bankje in de speeltuin. De kinderen waren lekker (op hier en daar haren uitrekken en mopperen op elkaar na dan hè, laat ik het realistisch houden) aan het spelen. Ik vroeg haar hoe het ging. Lastige vraag en veel te breed gevraagd natuurlijk. Maar ik kreeg een antwoord. " Ik voel me niet zo happy. Ja, alleen hè, sinds opa er niet meer is." De avonden duren lang voor haar en ze weet dat ze steeds meer dingen vergeet. Ze verliest stukje bij beetje zichzelf. Ik voel dat dit mij raakt. Mijn oma, die altijd voor iedereen heeft gezorgd, voelt zich alleen. Ik voel de tranen opkomen, maar druk ze gauw weer weg.

De juiste hulp krijgen voor mijn oma is zo makkelijk nog niet. Daar gaat ontzettend veel tijd in zitten. Zorgen dat mijn oma de juiste zorg krijgt, doet mijn moeder. En in de huidige maatschappij wordt verwacht dat je dit allemaal maar kan doen, naast je baan, je kinderen, kleinkinderen en niet te vergeten, je sociale leven. Makkelijk toch? Nee dus. Kei harde realiteit is dit. Verdrietig word ik er van.

Ik probeer zo veel mogelijk naar mijn oma te gaan. Ze geniet heel erg van haar achter kleinkinderen. Want zelfs als ze op haar nek springen, boos op elkaar zijn, of veel te hard schreeuwen, zie ik een lach op haar gezicht. En daar doe ik het voor. Dit uurtje voelt ze zich even niet alleen en hoeft ze niets te onhouden.