Bofkonten

Ik voel me niet fit, ik ben moe en alles doet zeer (even zeuren, laat me). Laten we het een algehele malaise noemen. Mijn man komt binnen na een dag hard (neem ik aan) werken en ziet mijn gezicht. "oeh, gaat het wel schatje?" "Nee, niet echt". Hij biedt aan het eten op te scheppen en laat mij lekker zitten. Tijdens het eten geeft hij aan de kinderen wel naar bed te brengen. Ik zeg beneden wel puin te gaan ruimen. Aan de hoeveelheid speelgoed verspreid over de vloer te zien, zou je denken dat dit huis een kinderdagverblijf is. Maar nee, het is gewoon onze woonkamer.

Onder licht protest en na alle mislukte 'tijd rek' trucs die ze met z'n tweetjes konden verzinnen, gaan de kinderen dan toch naar boven.

Ik zet een muziekje aan en begin met opruimen. Ondertussen hoor ik over de babyfoon de gesprekjes tussen de kinderen en mijn man. Finn zit duidelijk vol verhalen en ik hoor Suze zo nu en dan heel hard lachen. Eerst krijgt Suze een verhaaltje voorgelezen en wordt er een prachtig lied gezongen van zeer hoge kwaliteit, met exact de juiste toonhoogte (niet gelogen, waargebeurd). Daarna krijgt Finn dezelfde 'behandeling'. De geduldigheid die mijn man heeft, en nog op kan brengen na een dag werken, vind ik knap. Vertel het hem maar niet, maar daar kan ik nog wat van leren.

We zijn inmiddels alweer 14 jaar samen. En in die jaren was het heus niet alleen maar rozengeur en manenschijn. Echt niet. Als pubers kwamen we bij elkaar. En met die gierende hormonen zijn we gaan samen wonen toen we 18 waren. In een kamer van vier bij vier en een slaapkamer die bestond uit alleen een bed. Want meer kon er niet in. Nou ik kan je vertellen, als je een relatie test wil, moet je dat eens proberen. Maar ik dwaal af. Terug naar vandaag.

En dan, omdat ik moe ben, maar ook omdat sinds ik kinderen heb labieler ben dan dat ik zou willen (ik bedoel natuurlijk emotioneel flexibel), pink ik een traantje weg. Deze kinderen hebben de beste papa op de wereld. Wat een bofkonten.