School is leuk! Toch?

Op de bank, benen omhoog en mijn meest lelijke huispak aan. Je weet wel, zo'n broek met gaten (maar hij zit zo lekker) en een trui van mijn man (die hij nooit meer terug krijgt). Kapot ben ik. Ik zit er nog over na te denken een Jillz voor mijzelf te pakken. Maar dat zou betekenen dat ik op moet staan. Dus nee, geen Jillz vanavond.

Vandaag ging Finn voor het eerst naar school. Hij had er super veel zin in. Al weken zijn we hem aan het voorbereiden. Dus vanmorgen met zijn nieuwe 'Cars' rugtas, zijn 'Spiderman' broodtrommel en zijn super coole 'Cars' beker (mocht hij zelf uitzoeken, en daar maakte hij gebruik van...) gaat hij zelfverzekerd naar school. Ik loop wat minder zelfverzekerd achter hem aan. Ik merk al dat ik een brok in mijn keel heb. Maar dat laat ik niet merken. Want, school is leuk!  Onderweg verteld hij aan wildvreemde mensen dat hij al 4 jaar is, en naar school gaat. En dat hij een 'Cars' rugtas heeft. Want dat is super cool.

Eenmaal op school vindt ook Finn het niet zo denderend meer. Hij klampt zich vast aan mijn been, peinst er niet over om op zijn stoeltje te gaan zitten en als de juf wat vraagt aan hem, kijkt hij snel de andere kant op. Ik voel het al aankomen. Dit gaat niet leuk worden.

En dan komt toch echt het moment van afscheid nemen. Ik zeg tegen de juf dat ik maar gauw ga, anders wordt het alleen maar erger. Ze is het met mij eens. Dus hup, Finn op schoot van de juf. Juf houd hem vast. Want deed ze dat niet, zou Finn met supersonische snelheid zich weer aan mij vast klampen. En huilen. Ja, dat huilen, dat ging door merg en been. Hij kraamt er nog een "Mamaaaaa, blijven!!" uit. Maar ik loop weg, zwaai en zeg "veel plezier". "Veel plezier"?! Laat me niet lachen.

Ik loop naar buiten met mijn man en Suze (want die waren voor morele steun ook mee). Maar ik voel de tranen opkomen. In mijzelf denk ik: Niet huilen, niet huilen, doorlopen, huilen doe ik thuis, niet omkijken. En dat laatste doe ik toch. Dom. En daar zie ik mijn kleintje op schoot van de juf. Huilend.

Ja hoor, daar komen de waterlanders. Janken. Op het schoolplein. Waar ik uiteraard niet als enige rondloop. Een moeder geeft mij een bemoedigend knikje, en ander verzekerd mij dat het straks zelfs wel lekker is dat hij naar school gaat. Nou, zo voelt dat nu niet.

Eenmaal thuis krijg ik een foto van Finn. Een blije Finn op het schoolplein, die pannenkoeken aan het bakken is van zand. En de juf verzekerde mij dat ze er zelfs eentje mocht proeven. Een last valt van mijn schouders. Hij vindt het leuk op school. Nu ik nog.