"Man, man, man".

Suze is een kleine opdonder (heus wel liefkozend bedoelt hoor) van 1,5 jaar. En sinds kort zegt ze elk laatste woord van iedere zin na. We letten goed op wat we zeggen, we gebruiken nooit scheldwoorden, of woorden die we niet willen dat ze herhaald. Theoretisch dan hè, in de praktijk ligt het toch net wat anders.

"Kak, kak, kak!" Zo begon de middag vandaag. Suze heeft helaas dit woordje ergens opgevangen en ik vraag mij hardop af van wie ze dit nou weer heeft gehoord. En vertel haar streng dat ze dit woordje niet mag zeggen. Alsof ze mij begreep roept ze: "Mama!". "Neeee Suze, dat heb je niet van mama!" En Suze herhaald; "neeee, mama". Ze zwaait ondertussen haar vingertje wijs heen en weer.

Vanmiddag was zo'n middag dat echt alles fout gaat. Suze is 'poep' chagrijnig omdat ze wakker gemaakt moest worden toen ik haar ophaalde van de opvang. Ergens zie ik hier mezelf in haar. Want geloof mij, als je wil dat je een lang leven hebt, moet je mij ook niet (onnodig) wakker maken. Als ook maar iets niet lukt vandaag is dit genoeg om haar te laten huilen. Jammer.

Je kent het misschien wel, en ik denk (hoop) dat elke moeder van jonge kinderen het wel herkent; aan het einde van zo'n dag is mijn lontje geslonken tot microscopische grote. Dus na heel wat gemopper op ruziënde kinderen (om een stuiterbal, ja, je leest het goed, een stuiterbal), zitten ze allebei aan een andere kant van de bank. En onze bank is drie meter lang, werkt als een tierelier.
Terwijl ik in de keuken (stiekem) een stuk chocolade probeer te eten, klimt Suze van de bank. Het is duidelijk dat ze even komt controleren of ze niet wat mis loopt in de keuken. Ik kom gauw weer bij haar zitten met mijn mond vol chocolade. Op dat moment bedenkt Suze het briljante idee om op mijn kleine ronde marmeren tafel te gaan zitten. Hier is dat tafeltje uiteraard niet voor gemaakt. Dit probeer ik haar nog kenbaar te maken, maar voor ik het weet valt Suze met tafel en al naar voren. De tafel valt vol op haar hakken. Suze begint te krijsen. Ik zie meteen dat haar hakken geschaafd zijn van de tafel en roep (vrij hard): "Kak!" Suze kijkt mij door haar tranen aan en zegt mij na. Aaaah, dus toch. Ze heeft het van haar moeder.

We knuffelen, ik troost haar en we knuffelen nog een beetje. De rest van de middag en avond laat ze trots zien dat ze 'au' heeft. Bij zo'n beetje iedere stap gooit ze haar been in de lucht (ik ben jaloers op de souplesse waarmee ze dat doet) en wijst ze naar haar hak. Super cool natuurlijk.

Finn wil ook wel eens bekijken hoe de wond erbij ligt. Hij raakt hem per ongeluk (expres) aan. Suze roept kei hard: "au!" en zegt dan tegen Finn: "man, man, man." Ik schiet in de lach, ja die uitspraak heeft ze zeker van mij.

Man, man, man, wat een dag.