Het leed dat avondeten heet

"Mam, wat gaan we eten?" "Een ovenschotel met aardappelen, bloemkool en ham, ik denk dat je het heel lekker vindt" "Iiiieeellll, bah!"
 Zo begint zo'n beetje elke middag. Ik heb twee totaal verschillende kinderen. De karakters zijn verschillend maar ook hebben beide een verschillende kijk op het avondeten. Suze lust bijna alles en Finn bijna niets. Dat levert altijd super gezellige taferelen op aan tafel. Echt, super gezellig.

Suze kijkt mij aan. Ik zeg nog: Suze! "Niet op de grond go.."...Bam. Ze kijkt me strak aan en gooit met overtuiging een vork met (vind ik zelf) een super lekkere hap ovenschotel op de grond. Ohja, en ik krijg haar allerliefste lach erbij. Mijn verstand zegt: "dit is niet grappig, hoe leuk ze ook probeert te doen". Maar mijn hart moet heel hard lachen. Wat een klein 'pinnetje' is dit kleine mensje. Maar ik houd mijn gezicht in de plooi. Want hoe schattig het ook is, als ze dit in een restaurant doet staat het schaamrood echt wel op mijn kaken. Daar komt nog bij dat rotzooi opruimen nou niet bepaald mijn hobby is.

Ondertussen zit Finn met een hoofd aan tafel, niet te zuinig. "mama ik vind dit niet lekker, en dit niet, en dit eigenlijk ook niet". Hij wijst alles aan wat op zijn bord ligt. Daarvoor heb ik dus zeker een uur in de keuken gestaan. Top.
Vier happen moet hij eten, want hij is vier jaar. De dag na zijn vierde verjaardag vond hij dat niet zo'n grappige regel. Snap ik wel. Zijn gezicht toen, vond ik zelf wel heel grappig.

Mijn man en ik proberen ondertussen elkaar te vertellen hoe de dag is gegaan. Elke zin die we uitspreken wordt onderbroken door een "Mam? Mama? Maaahhaammmmm? Mama, ik praat tegen je hoor." En dan Suze die steeds haar vieze handen aan haar vader probeert af te smeren (ook zoiets waar ik in mijzelf heel hard om moet lachen, maar ook alleen maar omdat ik niet naast haar zit).

Aan tafel dwaal ik af in mijn gedachten. Vaag kan ik mij nog herinneren hoe leuk ik het avondeten vond voordat we kinderen hadden. Het maakte eigenlijk niet uit hoe laat we gingen eten. Ja, we aten als we trek kregen (want 'honger' mag ik niet zeggen...), we kletsen over de dag of keken een serie. Soms verlang ik terug naar die tijd. Soms hoor, want deze twee zeurende, ondeugende, grappige kinderen zou ik voor geen goud willen missen, zelfs niet tijdens het eten. Of misschien toch wel tijdens het eten...nee, ik zou ze niet willen missen.