Kinderen en vakantie

Vakantie met onze kinderen. Heerlijk uitrusten, even niks doen. Niets moet, alles mag. Relaxen aan het strand met een boekje terwijl de kinderen heerlijk in het zand spelen. Gezellig uit eten met elkaar en de lange wandeling terug naar het huisje lopen in de avondzon. Of heerlijk door een stadje slenteren, winkeltje in en winkeltje uit. Of naar een mooi pretpark, de Efteling bijvoorbeeld. Genieten van de lachende koppies van de kinderen.

Ja, en dat is dus precies NIET hoe vakanties met kinderen eruit zien. Tenminste de onze niet. Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik heb graag vakantie, en ja, zelfs met de kinderen. Maar relaxen met een glas wijn zit er niet bij, tenminste, niet zolang de kinderen wakker zijn.

Zo waren wij afgelopen zomer twee dagen naar de Efteling. We gingen heen op een dag dat je dacht dat het herfst was. Of winter, in IJsland (ik overdrijf).
Ik had van te voren ponchos gekocht. Van die lelijke blauwe. En geloof mij, alleen al het kopen kostte mij moeite. Want wat een foei lelijke dingen zeg. Ik weet nog wel dat ik in mijn pubertijd er niet dood in gevonden wilde worden. Maar goed, terug naar de Efteling.

Het regende dus, hard. De hele dag. En nacht. En daarna nog een dag. De eerste dag leek het alsof de kinderen suikerklontjes als ontbijt hadden gehad. Suze wou voor geen goud in de buggy. Dus zij ging lopen (alle kanten uit behalve de goede). Finn wil overal in zonder te wachten. Tja, dan moet je niet naar de Efteling. Maar vertel dat een 4- jarige. Daar had hij dus geen boodschap aan, Suze ook niet trouwens. Dus als een super gelukkig gezin sta je 45 minuten in de rij (valt nog mee), de kinderen tevreden te houden met stukjes fruit (oké, met snoepjes). Eenmaal in de attracties maakt het dat wachten (bijna) goed. Want die koppies, heerlijk. Maar dan is de attractie voorbij: "Mam! Nog een keer!". "Dat kan lieverd, dan moeten we weer in de rij gaan staan". Het hoofd van Finn sprak boekdelen. Dat wachten was natuurlijk niet de bedoeling.

De tweede dag was het zo mogelijk nog slechter weer. Maar dat bracht wel een voordeel met zich mee. Er waren maar weinig mensen die zo dom waren als ons om deze dag uit te kiezen om naar de Efteling te gaan. Nergens stond een rij, zelfs niet bij de geliefde 'Droomvlucht'. We konden er vier keer achter elkaar in! Gewoon blijven zitten en doorgaan. Nu moet ik wel zeggen dat het de vierde keer meer een nachtmerrie dan een droom was. Maar voor de kinderen was het één groot feest. En oké, ondanks dat we tot het ondergoed nat waren en de kinderen blauwe lippen hadden van de kou, waren het de twee mooiste dagen van de zomer.