Monday, May 14, 2018

'Adem in, adem uit'

Ik schrijf deze blog na het heetst van de strijd, zo'n vijf minuten erna.
Ik denk dat ik vandaag een medaille verdien.

Na een lange slaapdienst van het werk, kom ik thuis. Het is 12 uur in de middag. Over twee uur moet ik Finn van school halen en een half uur later Suze van de opvang. Ik heb zin om ze te zien. Het zijn ook de leukste kinderen op deze wereldbol. Nog even twee uurtjes zon pakken en dan op de fiets naar school.

Finn is blij mij te zien. Hij vraagt direct om een ijsje. Snap ik wel, het is 28 graden. Probleem is echter het gebrek aan ijs in onze vriezer. Ik kijk op de klok van mijn telefoon, 14.10 uur. In 20 minuten op de fiets naar de winkel? Finn heeft vertrouwen in mijn uithoudingsvermogen. We gaan dus met een rap tempo op de fiets naar de supermarkt om ijs te halen. Met zweet op mijn voorhoofd, in mijn nek en nog een paar plaatsen die ik niet zal noemen, zijn we bij Suze aangekomen. Ook die is blij mij te zien.

Thuis geef ik ze een ijsje (en neem er zelf ook één). En dan begint de ellende. Suze smeert zich er helemaal onder. Normaal niet erg, maar ik kom er net te laat achter dat de vlekken er niet uit te wassen zijn. Nieuwe kleding wordt in één klap oude kleding.

Dan zet ik het badje op. Na precies 5 minuten breekt de ruzie uit. Suze gooit water uit het badje (hoe durft ze) en Finn vindt dat dit niet mag. De ruzie duurt met korte tussenpozen 1,5 uur. Ik ben kapot. En er klaar mee. Na de zoveelste huilbui vertel ik ze dat de pret over is. We gaan douchen.

Douchen, daar gaat het echt mis. Beiden staan ze onder de douche. Ik loop na de zoveelste ruzie even 3 minuten weg om af te koelen op de overloop. Had ik dat maar niet gedaan. Ik kom binnen, kijk in de douche en zie alleen maar paarse schuim. Overal. Maar echt overal. De twee hebben mijn dure (iets te duur, geef ik toe) zilvershampoo uitgeknepen, en mijn crèmespoeling, en de shampoo van mijn man en niet te vergeten, al mijn Rituals showergels. BAM, dit is de grens. Ik geef de kinderen een preek. Laat hen zichzelf afdrogen en zet ze op de gang. Een kwartier lang zaten ze daar (met grote ogen en muisstil), terwijl ik alles heb opgeruimd. Finn zegt nog: "mama ik zie aan jouw hoofd dat je een beetje, heel erg, boos bent".

Finn, die was onder de indruk. Suze was twee tellen later al mijn make up aan het uitproberen, op haar gezicht. "She was not impressed".

Ja, ik verdien een medaille. Omdat ik deze dag heb overleeft. En mijn kinderen leven ook nog. En de manier waarop, daar hebben wij het even niet over. Oké?

1 comment:

  1. Ik vind het knap, dat je dit zonder schade doorstaan hebt! Wat een zelfbeheersing!

    ReplyDelete

Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en ...