Friday, January 26, 2018

Blije blog. Grapje, ziek.

Zondag nacht begon het. Ik kon niet slapen, zweten, woelen de hele mik mak. Laat ik eerst even zeggen dat ik nooit ziek ben. Nee echt, nooit. Dat heb ik drie weken terug gezegd tegen een collega. En dat klopte ook. Ik word niet ziek. Mama's worden niet ziek. Maar blijkbaar, na twee zieke kinderen, ben ik ook aan de beurt. En man, man, man, wat een gedoe. Grappig wel, want ik had mij voorgenomen geen zeur blog te schrijven deze keer. Nou, dat is verrekte moeilijk wanneer je de ene been niet voor de andere kan zetten.

Zeg nou zelf, ziek zijn met twee kleine kinderen. Dat kan toch niet? Laat ik een voorbeeld geven. Ik had een pan voor mij op tafel staan met gloeiend heet water er in. Om te stomen. Toen dacht ik nog dat het misschien zou helpen om snel weer op te knappen. Mislukt.
 Suze ging naast mij zitten. Ik doe een handdoek over mijn hoofd en begin. Suze vraagt: "mama ben je nou?". "Mama is er wel Suus, ik ben even aan het stomen, vraag papa maar wat dat is". Afgewimpeld zou je denken. Niet dus. "Mama, kiekeboe! Mama! Mama? KIEKEBOO". En omdat ik niet luisterde, springt ze op mijn schoot. Mijn hoofd raakt op een haar na de pan. Ik schrik mij kapot! Oké, dan maar niet stomen.

Liggen op de bank dan maar. Dat dacht ik tenminste. Maar zodra ik ga liggen zien de kinderen mij als een springkussen. Jippie.

En dan vergeet ik nog even te zeggen dat een dag later mijn man ook ziek wordt. Ja hallo!  Dit is niet de afspraak hè? Ik ben ziek. En twee tegelijk dat kan niet. Wie moet mij dan verzorgen? Het feest is compleet.

En jeetje, wat ben ik slecht in ziek zijn. Ik moet altijd bezig zijn. Kan niet lang thuis zitten en blijf altijd in beweging. Dus je raad het al. Na dag drie word ik al gillend gek. Ik ga weer mijn mail kijken van het werk, bemoei mij met dingen, stel vragen. Vast tot irritatie van mijn collega's. En ergens weet ik dat het ze vast irriteert. Want ziek is ziek. Maar omdat ik alleen nog maar aan de bank vast geplakt zit en alle plannen afgezegd zijn, kan ik niets anders dan maar naar mijn telefoon staren en slapen. En tja, op mijn telefoon kan ik nou eenmaal mij mail bekijken. Sorry, lieve collega's.

Eigenlijk is de conclusie, dat het echt voor iedereen beter zou zijn dat ik weer beter ben.
Dan kan het huishouden doorgaan, kan ik weer een springkussen zijn voor de kinderen en kan ik weer naar mijn collega's toe, in plaats van hen te cyberstalken. Dus. Ik pel nog een mandarijn, en pop een paracetamol. Dan ben ik vast snel weer van de partij. Ja toch?

No comments:

Post a Comment

Mijn perfect is stuk

Vandaag had ik weer pianoles. En daar kreeg ik een 'error' in mijn hoofd. In de auto terug naar huis, zet ik alles op een rijtje en ...